Dlaczego muzułmanie są bardziej brutalni i przestępczy?
autor: Nicolai Sennels

Nicolai Sennels (ur. 1976) jest psychologiem, popularnym wykładowcą na temat integracji muzułmanów i gangów oraz autorem książki "Among Criminal Muslims. A Psychologist's Experiences from Copenhagen Municipality" (Free Press Society, 2009). Niniejszy artykuł podsumowuje jego doświadczenia i wnioski jako zawodowego psychologa w kopenhaskim więzieniu dla nieletnich Sønderbro.

Ten artykuł jest zaproszeniem do wejścia za zwykle hermetycznie zamknięte drzwi gabinetu terapeutycznego i uzyskania wglądu w często równie zamkniętą kulturę i społeczności muzułmańskie. Jako psycholog w kopenhaskim więzieniu dla nieletnich miałem wyjątkową okazję poznać kulturę i religię muzułmanów oraz przyczyny agresywnych zachowań i wysokiego wskaźnika przestępczości wśród muzułmańskich imigrantów. Moi muzułmańscy klienci opowiadali mi historie swoich rodzin i społeczności, o życiu w ich krajach ojczystych, o swoich doświadczeniach i poglądach na temat niemuzułmanów i duńskiego społeczeństwa. Miałem około 150 muzułmańskich i 100 duńskich klientów na mojej kanapie. Wszyscy pochodzili z tej samej grupy wiekowej (12-17 lat), a obie grupy miały średnio takie samo pochodzenie społeczne i ekonomiczne. Większość z nich została uznana za winnych, ale duża część okazała się niewinna. Miałem więc bardzo dobrą okazję do psychologicznego porównania muzułmanów i nie-muzułmanów.

Wniosek jest taki, że istnieją silne różnice psychologiczne między muzułmanami i nie-muzułmanami. Oczywiste jest również, że kultura muzułmańska wpływa na muzułmanów w sposób, który sprawia, że są oni bardziej skłonni do popełniania przestępstw i przejawiania zachowań antyspołecznych - zwłaszcza wobec niemuzułmanów i nieislamskich władz.

Wniosek jest taki, że istnieją silne różnice psychologiczne między muzułmanami i nie-muzułmanami. Oczywiste jest również, że kultura muzułmańska wpływa na muzułmanów w sposób, który sprawia, że wskaźnik przestępczości wśród muzułmanów na Zachodzie jest katastrofalnie wysoki. Siedmiu na dziesięciu osadzonych w duńskich więzieniach dla nieletnich pochodzi ze środowisk imigranckich, a prawie wszyscy z nich wychowują się w rodzinach muzułmańskich. Pierwsze siedem lub osiem miejsc na liście 10 najlepszych narodowości przestępców zajmują imigranci z krajów muzułmańskich (Duńczycy są na dziewiątym miejscu, a za nimi znajduje się długa lista czysto niemuzułmańskich imigrantów). Lista ta jest publikowana przez Duńskie Biuro Statystyczne i jest korygowana zgodnie ze statusem ekonomicznym i edukacyjnym przestępców. Statystyki przestępczości pokazują również, że wskaźniki przestępczości wśród imigrantów pogarszają się, a nie poprawiają, w kolejnych pokoleniach. Czas nie leczy problemów, wręcz przeciwnie. Imigranci drugiego pokolenia (urodzeni i wychowani w Danii) w grupie wiekowej 20-29 lat są o 76% bardziej przestępczy niż imigranci pierwszego pokolenia (urodzeni poza Danią) w tej samej grupie wiekowej.

Imigranci spoza Zachodu w drugim pokoleniu są pięć razy bardziej brutalni niż Duńczycy. 22 procent imigrantów drugiego pokolenia w wieku 20-29 lat otrzymało jeden lub więcej wyroków w 2005 roku (http://avisen.dk/unge-efterkommere-er-de-mest-kriminelle_6193.aspx). W 2006 r. liczba ta wzrosła do 23% (http://jp.dk/indland/krimi/article1371018.ece). Udział imigrantów wśród młodocianych przestępców w Kopenhadze wzrósł z 56% w 2007 r. do 67% w 2008 r., co oznacza wzrost o 20% w ciągu zaledwie jednego roku (http://politiken.dk/indland/article560520.ece).

Pytanie brzmi oczywiście: Dlaczego muzułmanie są o wiele bardziej przestępczy, brutalni i pozornie nieempatyczni niż niemuzułmanie?

Prowadziłem terapię z muzułmańskimi i duńskimi więźniami zarówno w grupach, jak i indywidualnie: Terapię indywidualną, grupy zarządzania gniewem i trening Mindfulness. Podczas setek godzin spędzonych zarówno z duńskimi (i bardzo niewielkim odsetkiem niemuzułmańskich imigrantów), jak i muzułmańskimi klientami, psychologiczny profil kultury muzułmańskiej stał się oczywisty. Musimy uznać psychologiczne różnice między muzułmanami a ludźmi Zachodu, jeśli chcemy zrozumieć nieudaną integrację muzułmanów na Zachodzie i jej coraz bardziej problematyczne konsekwencje.

Gniew kontra słabość

Jedna bardzo duża różnica między muzułmanami a ludźmi Zachodu dotyczy ich poglądów na gniew. W naszej zachodniej kulturze gniew jest ogólnie postrzegany jako oznaka słabości, braku kontroli i dobrego stylu. Ktokolwiek doświadczył zakłopotania związanego z wyrażaniem silnego gniewu podczas, na przykład, rodzinnych obiadów lub w pracy, wie, że często potrzeba czasu i świadomego wysiłku, aby odzyskać utracony szacunek. Ogólnie rzecz biorąc, postrzegamy to jako dziecinne i niedojrzałe, jeśli ludzie używają gróźb i agresywnych zachowań, aby zaznaczyć swoją niechęć i mieć swoje zdanie. Zamiast tego postrzegamy zdolność ludzi do używania logicznych argumentów, do kompromisu, do spojrzenia na sytuację ze strony przeciwnika i jego znajomość faktów oraz do zachowania spokoju, gdy jest kwestionowana, jako wyraźne oznaki siły i autentyczności.

Moi muzułmańscy klienci postrzegali te normalne zachodnie narzędzia społeczne do negocjacji podczas konfliktów społecznych jako oznaki słabości. Brak gotowości do stosowania gróźb i angażowania się w fizyczną walkę postrzegali jako oznakę strachu. Spędziłem niezliczone godziny pracując z osadzonymi nad ich problematycznym stosunkiem do przemocy. Większość duńskich klientów wiedziała, że gniew jest "złym uczuciem" i że ostatecznie nie ma usprawiedliwienia dla stosowania gróźb i przemocy, gdy jest się sfrustrowanym. Ten pogląd był po prostu częścią tego, do czego zostali wychowani przez swoich rodziców i przyjaciół oraz kulturę, w której się wychowali (choć nie zawsze udawało im się przestrzegać tej zasady w życiu codziennym).

Praktykowanie terapii zarządzania gniewem z klientami muzułmańskimi nie polega jedynie na przypominaniu im o dobrym stylu i korzyściach płynących z pokojowego radzenia sobie z konfliktami i frustracjami: Termin "konwersja kulturowa" byłby najlepszym określeniem. Okazało się, że moi muzułmańscy klienci postrzegali stosowanie agresji jako akceptowane, a nawet często oczekiwane zachowanie w konfliktach. Jeśli dana osoba nie staje się agresywna, gdy jest krytykowana lub niepewna, jest to postrzegane jako oznaka słabości i braku zdolności do obrony siebie i swojego honoru. W kulturze muzułmańskiej oczekuje się, że ktoś jest gotów poświęcić swoje osobiste bezpieczeństwo, aby chronić swoją grupę lub cokolwiek, co reprezentuje. Jeśli członek grupy nie jest w stanie tego zrobić, natychmiast pojawią się wątpliwości, czy można mu zaufać jako użytecznemu obrońcy rodziny, grupy etnicznej, religii, terytorium itp.

Agresywność wśród muzułmańskich mężczyzn przejawia się nie tylko w gabinetach terapeutycznych i statystykach przestępczości, gdy porównuje się przestępców muzułmańskich i niemuzułmańskich. W niedawnym badaniu przeprowadzonym przez Instytut Badań Kryminalnych Dolnej Saksonii w Niemczech naukowcy przeprowadzili wywiady z 45 000 nastolatków pochodzenia muzułmańskiego i niemuzułmańskiego, a ich wniosek był jasny: "Chłopcy dorastający w religijnych rodzinach muzułmańskich są bardziej skłonni do przemocy".

Te psychologiczne spostrzeżenia powinny być wykorzystywane na szerszą skalę. Jednym z ważnych przykładów jest to, że zachodnia dyplomacja i polityka zagraniczna muszą brać pod uwagę takie różnice kulturowe. Nie ma wątpliwości, że kiedy spotykamy się z ekstremalnymi islamskimi rządami i organizacjami z sugestiami kompromisu i dialogu, przeciętni muzułmańscy wyborcy na ulicach oczekują, że ich islamscy przywódcy wykorzystają takie zachodnie słabości do maksimum. My, ludzie Zachodu, postrzegamy agresywność ludzi i reżimów jako oznakę braku bezpieczeństwa, dlatego też wychodzimy naprzeciw takim sytuacjom z łagodnym współczuciem i szacunkiem. Takie środki często działają w naszych własnych kręgach kulturowych, ale mogą mieć szkodliwe długoterminowe skutki dla naszych wysiłków na rzecz wzbudzenia szacunku, a może nawet niezbędnej ilości strachu wśród wrogich społeczeństw i organizacji muzułmańskich. To strategiczne przypomnienie psychologiczne dotyczy zarówno wielkiej polityki, jak i radzenia sobie z antyspołecznymi jednostkami wychowanymi w środowisku muzułmańskim.

Honor kontra niepewność

Kolejna duża różnica między muzułmanami a ludźmi Zachodu dotyczy ich poglądów na honor. W społeczeństwach zachodnich postrzegamy to jako oznakę siły, osobistej autentyczności i honorowej postawy, jeśli jesteśmy w stanie stawić czoła krytyce ze spokojną i jasną postawą. Zdolność do ignorowania nieistotnej krytyki i brania jej pod uwagę, gdy jest istotna, jest postrzegana jako ważny aspekt bycia godną i pewną siebie osobą. Zdolność do myślenia lub powiedzenia: "To jest twoja opinia o mnie/moich wartościach - ale ja mam własne zdanie i to się dla mnie liczy" jest niezbędna w naszej krytycznej, demokratycznej i przejrzystej kulturze, w której nie możemy ukrywać naszych błędów lub osobistych słabości za pięknymi tytułami, hierarchiami lub kulturowo nadanym prawem do tego, by nasz honor nie został zraniony lub zakwestionowany.

Z drugiej strony spotykanie się z krytyką, wrogością i groźbami jest postrzegane jako oznaka niepewności i braku pewności siebie. Wpadanie w złość lub kategoryzowanie siebie jako ofiary niezdolnej do obrony w przypadku prostych pytań lub krytyki dotyczącej sposobu życia lub wyznawanych wartości nie jest wcale honorowe - przynajmniej nie w kulturze zachodniej.

Jak pokazał przypadek duńskich karykatur Mahometa, muzułmańska koncepcja honoru leży na drugim końcu skali: To, co my na Zachodzie zakwalifikowalibyśmy jako niepewną i dziecinną reakcję na krytykę, muzułmanie postrzegają jako uczciwą i honorową reakcję na niesprawiedliwe zniewagi. Z mojego doświadczenia w pracy z muzułmańskimi klientami wynika, że to, co myślą i mówią o nich inni ludzie, ma ogromne znaczenie. Połączenie społecznej akceptacji agresywnych zachowań i niezwykle kruchego honoru stanowi wybuchowy koktajl. Prosta i naturalna potrzeba integracji w naszych zachodnich społeczeństwach jest zatem doświadczana przez wielu muzułmanów jako niepożądana krytyka ich własnej kultury. Muzułmanie zadają sobie pytanie: "Dlaczego musimy zmienić nasz sposób życia, aby zostać zaakceptowanym?". Z mojego doświadczenia zawodowego wynika, że żądania integracji nieustannie podsycają u wielu muzułmanów poczucie bycia krytykowanym i wrogość wobec ich nieislamskiego otoczenia.

Niestety, ścisły kodeks honorowy w kulturze muzułmańskiej ma tendencję do tworzenia kruchych i szklanych osobowości, zwłaszcza u muzułmańskich mężczyzn: są oni stale czujni na wszelkie oznaki krytyki. Jako małą anegdotę chciałbym wspomnieć, że ta niepewność u muzułmańskich mężczyzn jest prawdopodobnie jednym z powodów, dla których ponad połowa wszystkich fizycznych ataków na sędziów piłkarskich w Danii jest popełniana przez imigrantów.

Mentalność ofiary a osobista odpowiedzialność

Trzecia różnica psychologiczna dotyczy tak zwanego "umiejscowienia kontroli". Umiejscowienie kontroli to termin psychologiczny, który opisuje, czy ludzie doświadczają swojego życia jako kontrolowanego głównie przez czynniki wewnętrzne czy zewnętrzne. W społeczeństwach zachodnich mówi się nam, że to my sami jesteśmy odpowiedzialni za nasze życie. Sposób, w jaki myślimy, mówimy i działamy - nasz sposób radzenia sobie z emocjami, nasze poglądy, sposoby komunikacji, nasze reakcje itp. - decyduje o tym, czy uda nam się stworzyć życie z większością szczęśliwych i satysfakcjonujących chwil, czy też nie. Podstawową radą w naszej kulturze jest spojrzenie na siebie, jeśli chcemy zlokalizować przyczyny naszych osobistych problemów. Duża część naszych obywateli - w tym ja - utrzymuje się więc z udzielania ludziom porad, jak zmienić swoje życie, by stać się szczęśliwszym i uniknąć stania się ciężarem dla otoczenia.

Praca psychologa w duńskim więzieniu dla nieletnich jest dość łatwa. Wychowuje się ich w przekonaniu, że mówienie o swoich problemach może przynieść nowe i lepsze rozwiązania. Są wychowani w kulturze, która obejmuje wewnętrzne umiejscowienie kontroli, a kiedy jako ich terapeuta pytam ich o ich własny udział w ich problemach, pytanie to ma dla nich sens.

Muzułmanin na kanapie to jednak zupełnie co innego. Poproszenie muzułmanina, by przyjrzał się swoim wewnętrznym i zewnętrznym reakcjom w celu znalezienia przyczyn swoich problemów, nie jest dla niego odpowiednim pytaniem. Klienci muzułmańscy upatrują źródeł swojego cierpienia głównie w czynnikach zewnętrznych: Niesprawiedliwe społeczeństwo i nieislamskie władze są ogólnymi kozłami ofiarnymi. Większość moich muzułmańskich klientów nie postrzegała również integracji z duńskim społeczeństwem jako swojego własnego obowiązku - oczekiwali, że zrobi to gmina lub państwo. W każdym razie, z mojego doświadczenia wynika, że większość muzułmanów nie widzi żadnego powodu do integracji, nie pozwala im na to rodzina i przyjaciele lub po prostu nie są w stanie sprostać zachodnim standardom, nawet gdyby chcieli i pozwoliło im na to muzułmańskie otoczenie. To samo prawie zawsze dotyczyło przestępstw, o które zostali oskarżeni: To była wina ofiary - ona lub on "sprowokował" lub skusił ich ponad ich możliwości. Moi muzułmańscy klienci czuli się zatem "zmuszeni" do zaatakowania ofiary przez nią samą lub przez zewnętrzną presję i oczekiwania religijne lub kulturowe.

W wielu kręgach zawodowych toczy się dyskusja na temat tego, czy kultura muzułmańska - poprzez tworzenie zewnętrznego umiejscowienia kontroli w jednostce - wywołuje u muzułmanów tendencje psychopatyczne, czy też brak empatii i osobistej odpowiedzialności jest zjawiskiem bardziej powierzchownym.

Podczas gdy ludzie Zachodu mają tendencję do zadawania sobie pytania "Co zrobiłem źle?", gdy doświadczają problemów, muzułmanie mają tendencję do zadawania pytania "Kto mi to zrobił?". Tendencja do rozwijania mentalności ofiary jest zatem kolejną naturalną konsekwencją posiadania zewnętrznego umiejscowienia kontroli: Kiedy sprawy idą źle, postrzegają siebie jako ofiary pecha, niesprawiedliwości lub po prostu samolubnych działań innych ludzi. Typową reakcją każdego, kto ma zewnętrzne umiejscowienie kontroli, jest zatem domaganie się zmiany świata zewnętrznego zamiast siebie. Ten pogląd na życie jest pięknie podsumowany w starożytnym indyjskim powiedzeniu: "Jeśli nie masz butów, musisz pokryć cały świat skórą, aby chodzić miękko" (zewnętrzne umiejscowienie kontroli). "Jeśli zrobisz sobie parę butów, możesz chodzić gdziekolwiek chcesz i czuć się komfortowo" (wewnętrzne umiejscowienie kontroli).

Posiadanie zewnętrznego umiejscowienia kontroli sprawia, że jesteśmy podatni na trudności życia, ponieważ nie widzimy możliwości zmiany i rozwoju wraz z sytuacją. Posiadanie wewnętrznego umiejscowienia kontroli sprawia, że jesteśmy w stanie podążać za tybetańskim powiedzeniem: "Ciernie są ostre, ale skóra słonia jest gruba". (Znaczenie: Osoba jest w stanie nie brać rzeczy zbyt osobiście - i dlatego może pozostać przyjazna i otwarta w trudnych sytuacjach). Nie bez powodu zawody takie jak psycholog, psychiatra i terapeuta prawie nie istnieją w świecie muzułmańskim - a te nieliczne, które istnieją, są importowane z Zachodu, a zatem nie są zakorzenione w ich własnej kulturze: Zawody pomagające ludziom stać się silniejszymi jednostkami nie mają miejsca w kulturach, które opierają się na zewnętrznym umiejscowieniu kontroli.

Instytut Studiów Islamskich przeprowadził duży projekt badawczy wśród muzułmanów w Niemczech, a jednym z wniosków było to, że istnieje "wyraźna mentalność ofiary i zwiększona akceptacja przemocy wśród [muzułmańskiej] młodzieży. ... W porównaniu młodzieży niemuzułmańskiej z młodzieżą muzułmańską, która utrzymuje muzułmańską przynależność religijną, okazuje się, że większa ilość przemocy jest akceptowalna".

Muzułmanie kontra nie-muzułmanie

Czwarta i bardzo ważna cecha psychologiczna dotyczy tożsamości muzułmanów. Podczas gdy równość i tolerancja są promowane jako niektóre z naszych podstawowych wartości w społeczeństwach zachodnich, wśród muzułmanów istnieje bardzo silna dyskryminacja między muzułmanami a nie-muzułmanami. Nie jestem ekspertem w dziedzinie islamskich pism świętych - choć studiowałem je dość często, aby zrozumieć moich muzułmańskich klientów - ale przypuszczam, że ta dyskryminacja jest prawdopodobnie inspirowana islamskimi pismami świętymi, w których termin "niewierny" (niemuzułmanin) pojawia się 347 razy. Spośród moich 150 muzułmańskich klientów, co najwyżej garstka uważała się za Duńczyków. Większość z nich postrzegała siebie jako Marokańczyków, Somalijczyków, Pakistańczyków itp. żyjących w innym kraju - w tym przypadku w Danii. Prawie wszyscy z nich czuli się wyobcowani w stosunku do Duńczyków i w opozycji do duńskiego społeczeństwa. Zszokowało mnie to, ponieważ wielu z tych klientów było imigrantami w Danii w drugim lub trzecim pokoleniu. Ta tendencja niestety bardzo dobrze pasuje do badań przeprowadzonych we Francji, Niemczech i Danii. Według ankiety przeprowadzonej w 2008 roku, tylko 14 procent muzułmanów mieszkających we Francji czuje się bardziej Francuzami niż muzułmanami. Badania przeprowadzone przez niemieckie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych pokazują, że tylko 12 procent muzułmanów mieszkających w Niemczech "definiuje się jako Niemcy".

Niemcami". W Danii tylko 14 procent mieszkających tam muzułmanów może identyfikować się z organizacją Democratic Muslims, która twierdzi, że muzułmanie mogą być "demokratyczni i duńscy".

To silne doświadczenie "nas" i "ich" (muzułmanów i nie-muzułmanów) ma bardzo konkretne konsekwencje - przede wszystkim dla nie-muzułmanów: Większość muzułmańskich więźniów została oskarżona o jakiś rodzaj przemocy - przemoc, rabunek i usiłowanie zabójstwa. O ile nie miało to związku z rywalizującymi gangami muzułmańskimi lub było tak zwane honorowe, ofiarami zawsze byli nie-muzułmanie.

Moje doświadczenie w Kopenhadze wydaje się dobrze pasować do badań przeprowadzonych we Włoszech. W badaniu tym uczestnikom pokazywano krótkie filmy przedstawiające ludzi, którym wbijano igłę w rękę. Naukowcy udowodnili, że fale mózgowe związane z uczuciem empatii są silniejsze, gdy widzimy cierpienie wśród osób z własnej grupy etnicznej. Ich wniosek był zatem taki, że "jesteśmy mniej skłonni do 'odczuwania bólu' ludzi z innych ras". Udowodniono również, że taka rasistowska dyskryminacja jest wyuczona, a nie wrodzona: "Kiedy nie mieliśmy uprzedzeń, byliśmy bardziej skłonni do empatii". Po przestudiowaniu Koranu i przeprowadzeniu ponad stu muzułmańskich klientów, jasne jest, że dyskryminacja nie-muzułmanów, która istnieje w społecznościach muzułmańskich, zmniejsza empatię muzułmanów wobec nie-muzułmanów, a to sprawia, że psychologicznie łatwiej jest nas nie lubić i krzywdzić. Zarówno moje własne odkrycia, jak i włoski projekt potwierdzają wiedzę, która istnieje od tysiącleci, zwłaszcza w wojsku: Ważną częścią prowadzenia armii do zwycięstwa jest demonizowanie wroga poprzez propagandę, zmniejszając w ten sposób empatię i sprawiając, że żołnierze nienawidzą wroga, dzięki czemu są w stanie wyrządzić mu krzywdę, a nawet go zabić.

Słuchając opisów klientów muzułmańskich na temat ich poglądów na niemuzułmanów i ich rozmów między sobą, stało się jasne, że nie tylko postrzegają siebie jako zasadniczo należących do innej grupy ludzi - postrzegają siebie również jako lepszych. Ponieważ duńscy więźniowie stanowili mniejszość w więzieniu, wielu z nich miało trudności z poczuciem bezpieczeństwa i akceptacji. Jednym ze sposobów na poprawę statusu społecznego i ogólnych warunków w więzieniu było zainteresowanie islamem. Niemuzułmańscy więźniowie przechodzący na islam w celu ochrony i uniknięcia nękania to rosnące zjawisko nie tylko w Danii, ale w wielu krajach. Wydaje się, że grupa muzułmańska nie identyfikuje się pod względem koloru skóry i włosów. Grupa identyfikuje się zgodnie ze swoją religią.

Zaskoczyło mnie to, ponieważ większość muzułmańskich więźniów nie praktykowała swojej religii w życiu codziennym. Wielu z nich piło alkohol i uprawiało seks przedmałżeński. Nie modlili się również pięć razy dziennie, a większość z nich wiedziała niewiele lub nic o treści Koranu. Podczas moich rozmów z młodymi muzułmańskimi przestępcami stało się jasne, że poprzez ich wychowanie nauczono ich, że należą do specjalnej grupy ludzi, a obrona ich proroka i religii jest dla muzułmanów najważniejsza. Miałem dziesiątki muzułmańskich klientów, którzy wzniecili pożary w związku z przedrukiem karykatur Mahometa w lutym 2008 roku. Podczas terapii tłumaczyli, że chcieli pokazać swój gniew w reakcji na zniesławiające rysunki ich proroka. Jednocześnie zdecydowana większość tej grupy więźniów oskarżonych o podpalenie nie uczęszczała do meczetów, nie odmawiała obowiązkowych modlitw itp. Tak więc religia może odgrywać większą rolę w antyspołecznym zachowaniu muzułmanów, niż wielu ludziom się wydaje.

Kolejnym nieprzyjemnym odkryciem było to, że kręgi władzy społecznej zawsze pojawiały się wokół bardziej fanatycznych muzułmanów. Pewnym sposobem na zdobycie szacunku było posiadanie Koranu leżącego na stoliku w łóżku i posiadanie dywanika modlitewnego w celi. Popularne było opowiadanie teorii spiskowych o tym, jak świat zachodni, a zwłaszcza USA, jest winny wszystkich cierpień i problemów w krajach muzułmańskich.

Seksualność: Mężczyźni kontra kobiety

Muzułmańscy mężczyźni mają bardzo wysoką pozycję w świecie - zgodnie z islamem i muzułmańskimi zwyczajami. Od urodzenia mówi się im, że jako muzułmanie są lepszymi istotami ludzkimi zarówno w oczach innych muzułmanów, jak i Allaha. Poprzez słowa i tradycje kulturowe uczą się również, że są lepsi od muzułmańskich kobiet. Z mojego doświadczenia wynika, że brak możliwości i chęci utraty tej pozycji sprawia, że muzułmańscy mężczyźni są bardzo wrażliwi: Najmniejsze oznaki słabości muszą być ukryte, a z muzułmańskim poglądem na agresję, honor i mentalność ofiary, tłumienie, a nawet fizyczne ataki na kobiety są często wybierane jako główna obrona muzułmańskiego mężczyzny. Ta męska niepewność jest wzmacniana przez bardzo swobodne wychowanie, które otrzymuje wielu muzułmańskich chłopców: Nie doświadczają oni niezbędnych granic edukacyjnych z tego prostego powodu, że są chłopcami. To wychowanie bez ograniczeń nie zapewnia chłopcom niezbędnego poczucia zachowań społecznych i empatii, i prowadzi ich do myślenia, że są potężni i niezwyciężeni. Drugą stroną takich uczuć jest zawsze niepewność i strach, że ktoś odkryje, że w rzeczywistości nie jest się tak bezpiecznym i zdolnym, jak się mówi lub udaje.

Niestety wydaje się, że tłumienie kobiet przyczynia się do problematycznych wzorców psychologicznych, które wielu muzułmanów rozwija podczas dorastania w kulturze muzułmańskiej. Wmawianie, że mężczyźni są lepsi, a kobiety gorsze - w połączeniu z kruchością muzułmańskiego męskiego honoru - sprawia, że wielu muzułmańskim mężczyznom trudno jest zaakceptować często o wiele bardziej trwałą i wrażliwą seksualność kobiet. Przyczynia się to do potrzeby tłumienia kobiet przez muzułmańskich chłopców i mężczyzn.

Podczas terapii stało się również jasne, że kultura muzułmańska ogólnie dąży do stłumienia kobiet, aby się zahartować. Zainspirowany religiami Dalekiego Wschodu, psychoanalityk Carl Gustav Jung (1875-1961) był pierwszym człowiekiem Zachodu, który wskazał konsekwencje tłumienia ludzkich cech płci przeciwnej. Społeczeństwa tłumiące kobiecość (tzw. "anima" w psychologii jungowskiej) stają się mniej empatyczne, kreatywne, intuicyjne, pokojowe, demokratyczne i społeczne. Takie społeczeństwo dąży do hierarchicznych, agresywnych struktur patriarchalnych, a tłumienie kobiet jest dokładnie tym, co mądrze byłoby zrobić, gdyby ktoś chciał stworzyć agresywną kulturę, której celem jest dominacja kosztem innych.

Tłumienie kobiet nie tylko szkodzi kobietom. Ma ono również poważny negatywny wpływ na rozwój psychiczny mężczyzn. Brak chęci lub możliwości otwarcia się na emocjonalny świat kobiet sprawia, że mężczyźni są mniej dojrzali, mniej zdolni do konstruktywnego radzenia sobie ze swoimi uczuciami, a także szkodzi ich seksualności.

W wielu przypadkach tłumienie kobiet powoduje, że muzułmańscy mężczyźni rozwijają zachowania homoseksualne. Badania przeprowadzone w Pakistanie pokazują, że "co najmniej 95% kierowców ciężarówek w Pakistanie uważa oddawanie się czynnościom seksualnym podczas odpoczynku za swoją główną rozrywkę". Amerykański raport wojskowy z Afganistanu stwierdza, że "zachowania homoseksualne są niezwykle powszechne wśród mężczyzn z dużej grupy etnicznej znanej jako Pasztunowie. ... Pasztunowie często uprawiają seks z innymi mężczyznami, podziwiają innych mężczyzn pod względem fizycznym, utrzymują stosunki seksualne z chłopcami i unikają kobiet zarówno społecznie, jak i seksualnie". Nauczenie się, że nie lubią kobiet i nadal mają popęd seksualny, w naturalny sposób skłania mężczyzn do szukania innych rozwiązań.

Homoseksualność sama w sobie nie jest uważana za perwersję według zachodniej psychologii - o ile nie jest wynikiem niezdrowych uwarunkowań psychologicznych, społecznych lub kulturowych. Jeśli chodzi o sodomię, pedofilię i gwałt, to tak. Według badań przeprowadzonych przy użyciu największej wyszukiwarki internetowej, Google, "Pakistan zajmuje pierwsze miejsce pod względem liczby wyszukiwań na osobę dla "seksu z koniem" od 2004 r., "seksu z osłem" od 2007 r., "zdjęć gwałtu" w latach 2004-2009, "seksu z gwałtem" od 2004 r., "seksu z dzieckiem" w latach 2004-2007 i od 2009 r., "seksu ze zwierzętami" od 2004 r. i "seksu z psem" od 2005 r.". ... Kraj ten znajduje się również na szczycie - lub był numerem 1 - w wyszukiwaniach takich haseł jak "seks", "seks z wielbłądem", "wideo z gwałtu", "wideo z seksem z dzieckiem" i kilku innych, których nie można tu wydrukować".

Kraje takie jak Arabia Saudyjska, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Egipt, Maroko i Turcja są również dobrze reprezentowane na liście top-10 Google Trend dla populacji wyszukujących różne rodzaje seksu ze zwierzętami itp. Arabski jest językiem najczęściej używanym do wyszukiwania "seksu z osłem", indonezyjski jest najczęściej używany do wyszukiwania "seksu ze zwierzętami" itp.

Policja odkryła również związek między perwersją seksualną a fanatycznymi islamskimi supremacjonistami: "Powiązanie między planami terrorystycznymi a pornografią dziecięcą staje się jasne po serii nalotów policyjnych w Wielkiej Brytanii i na całym kontynencie ... Obrazy przedstawiające wykorzystywanie dzieci zostały znalezione podczas nalotów antyterrorystycznych Scotland Yardu oraz podczas dużych dochodzeń we Włoszech i Hiszpanii". Związek między pornografią dziecięcą a muzułmańskimi terrorystami jest tak wyraźny, że policja rozważała opracowanie specjalnego projektu zatrudniającego ekspertów ds. opieki nad dziećmi w celu zidentyfikowania terrorystów wśród sieci pedofilskich w Internecie, ale "proponowany projekt badawczy nigdy nie został wdrożony, ponieważ Oddział Antyterrorystyczny był przytłoczony samą liczbą spraw, z którymi musiał sobie poradzić". (The Times. Więcej tutaj).

Nie ma wątpliwości, że muzułmańska kultura nierówności płci i ogólne ograniczenie naturalnych zachowań seksualnych z łatwością wypacza seksualność muzułmańskich mężczyzn. Jeśli chodzi o przestępstwa, jest to oczywiście widoczne zwłaszcza w statystykach dotyczących gwałtów. Jednym z wielu przykładów jest Oslo w Norwegii, gdzie 100 procent wszystkich tak zwanych gwałtów napadowych (gwałtów, w których gwałciciel i jego ofiara nie znali się wcześniej) popełnionych w latach 2006-2008 zostało popełnionych przez imigrantów spoza Zachodu (aktualizacja: w 2011 r. odnotowano 30-procentowy wzrost liczby gwałtów w Oslo. W pierwszym kwartale 2012 roku odnotowano 69-procentowy wzrost liczby gwałtów w porównaniu z tymi samymi trzema pierwszymi miesiącami 2011 roku).

Ogólne stłumienie seksualne i frustracja z pewnością również napędzają tendencję do agresywnych zachowań wśród wielu muzułmańskich mężczyzn. Konkretnym przykładem jest 23-letni Nigeryjczyk Umar Farouk Abdulmutallab, który próbował wysadzić samolot w Nowy Rok 2010. Bombę przemycił w majtkach. Tuż przed nieudanym incydentem został powstrzymany przez bohaterskiego holenderskiego pasażera. Przed nieudanym atakiem terrorystycznym Abdulmutallab zostawił wiadomość na czacie, że czuje się "samotny i seksualnie stłumiony". Pisał dalej, że zmaga się ze swoim grzesznym "popędem seksualnym" i światowymi "fantazjami". Aby kontrolować swoje fantazje seksualne, próbował zmienić swoje zainteresowania, koncentrując się na bardziej akceptowalnych "fantazjach dżihadu": "Wyobrażam sobie, jak odbędzie się wielki dżihad, jak muzułmanie wygrają Insha'Allah i będą rządzić całym światem, i ponownie ustanowią największe imperium!!!". Zastąpienie fantazji seksualnych fantazjami o brutalnym przejęciu władzy nad światem nie jest - przynajmniej z psychologicznego punktu widzenia - zdrowym psychicznie sposobem sublimacji zdrowych i naturalnych instynktów.

Zachowania antyspołeczne a ubóstwo

Nieudana integracja muzułmanów w niezbędnym zakresie na Zachodzie może mieć poważne negatywne konsekwencje w dłuższej perspektywie. Istnieje kilka wyjaśnień tego negatywnego rozwoju, z których fałszywy, ale popularny model społeczno-ekonomiczny jest najbardziej powszechny: muzułmanie są generalnie biedniejsi niż rdzenna ludność i istnieje udowodniony związek między ubóstwem a zachowaniami antyspołecznymi. To prawda. Ale co jest pierwsze - kura czy jajko? Zachowania antyspołeczne czy ubóstwo?

Mój wniosek jest taki, że zachowania antyspołeczne (w tym przestępczość) prowadzą do ubóstwa, a nie odwrotnie. Wyjaśnianie destrukcyjnych zachowań ludzi ilością pieniędzy na ich koncie bankowym jest produktem bardzo materialistycznego (prawie komunistycznego), niehumanistycznego i jednowymiarowego spojrzenia na istoty ludzkie. Ludzie to coś więcej niż to, co posiadają.

Musimy przyznać, że to oczywiste: ludzie, którzy świadomie robią rzeczy, które prowadzą do rejestrów karnych, mają po prostu trudniej na rynku pracy. Jak już wykazano, prawie jeden na czterech imigrantów spoza Zachodu w wieku od 20 do 29 lat jest co roku skazywany w Danii za jedno lub więcej przestępstw.

Po drugie, kultura islamska w zbyt małym stopniu skupia się na wiedzy i edukacji. W naszych zaawansowanych technologicznie społeczeństwach wiedzy konieczne jest po prostu posiadanie wykształcenia i chęć ciągłego i elastycznego rozwijania swoich umiejętności przez całe życie.

Pracując przez wiele lat w systemie szkolnictwa, jest dla mnie jasne, że wielu imigrantom z krajów muzułmańskich trudno jest wspierać edukację szkolną swoich dzieci i mają poważny brak zarówno zdolności, jak i zainteresowania edukacją. Jedną z konsekwencji jest to, że 64 procent wszystkich uczniów pochodzenia arabskiego po 10 latach nauki w duńskim systemie szkolnym jest tak słabych w czytaniu i pisaniu, że nie są w stanie podjąć nauki. Badania pokazują również, że odsetek osób przedwcześnie kończących naukę w szkołach rzemieślniczych wśród muzułmańskich imigrantów jest niezwykle wysoki: "Młodzież ze środowisk mniejszościowych ma znacznie wyższy odsetek osób przedwcześnie kończących praktyczną naukę zawodu niż młodzież ze środowisk duńskich. Jeśli chodzi o edukację w zakresie rzemiosła, odsetek osób przedwcześnie kończących naukę wynosi 60 procent, czyli dwa razy więcej niż wśród młodzieży o duńskim pochodzeniu.... Istnieje duża różnica między wynikami różnych grup imigrantów. Odsetek osób porzucających naukę rzemiosła wśród młodzieży pochodzenia libańskiego lub irańskiego jest znacznie wyższy niż wśród młodzieży pochodzenia wietnamskiego". (Centrum Wiedzy o Integracji w Randers, maj 2005 "Młodzież, edukacja i integracja").

Wskaźnik niepowodzeń wśród imigrantów spoza Zachodu w teście na inteligencję w armii jest o 300 procent wyższy niż wśród duńskich kandydatów: "19,3 procent osób ze środowisk imigranckich zostało uznanych za niezdolnych do służby wojskowej na podstawie testów pisemnych, podczas gdy odsetek ten wynosi 4,7 procent wśród pozostałych kandydatów".

Brak zainteresowania wiedzą w świecie muzułmańskim potwierdza również międzynarodowy magazyn naukowy Nature. Świat muzułmański produkuje mniej niż jedną dziesiątą światowej średniej, jeśli chodzi o badania naukowe: "W 2003 r. średnia światowa produkcji artykułów na milion mieszkańców wynosiła 137, podczas gdy żaden z 47 krajów OIC, dla których istnieją dane, nie osiągnął produkcji powyżej 107 na milion mieszkańców. Średnia OIC wynosiła zaledwie 13".

Według dużego sondażu przeprowadzonego w Turcji, "70 procent obywateli tego kraju nigdy nie przeczytało żadnej książki". Badania opublikowane przez Arab Human Development Reports (AHDR) ONZ wskazują na fakt, że "świat arabski tłumaczy około 330 książek rocznie, czyli jedną piątą tego, co Grecja. Łączna liczba przetłumaczonych książek od czasów kalifa Maa'mouna (IX wiek) wynosi około 100 000, czyli prawie tyle, ile Hiszpania tłumaczy w ciągu jednego roku".

Bycie przestępcą, nieumiejętność czytania i pisania, porzucenie edukacji i pochodzenie z kultury, która ogólnie bardzo mało interesuje się nauką i wiedzą, poważnie minimalizuje szanse na zdobycie dobrze płatnej pracy - lub w ogóle pracy. Zachowania antyspołeczne - zachowania przestępcze, niewspieranie edukacji swoich dzieci, niepodejmowanie wysiłków w celu ukończenia edukacji itp. - prowadzą do ubóstwa (a nie odwrotnie).

(Aktualizacja: Tradycja chowu wsobnego wśród muzułmanów również nie zwiększa ich szans na odniesienie sukcesu w naszych zaawansowanych technologicznie społeczeństwach wiedzy, które mają wysokie oczekiwania co do kontroli emocjonalnej ludzi oraz ich zdolności do uczenia się i radzenia sobie z dużymi ilościami informacji. 45 procent wszystkich Arabów, 70 procent Pakistańczyków i 40 procent Turków jest wsobnych. Więcej: "Muzułmański chów wsobny: Wpływ na inteligencję, zdrowie psychiczne, zdrowie i społeczeństwo").

Argument stygmatyzacji

Argument stygmatyzacji jest najgłupszym argumentem w debacie na temat integracji. Zbyt długo pozwalano temu argumentowi dominować w debacie integracyjnej, nie kwestionując go w wystarczającym stopniu, pomimo braku logiki i podstawowej wiedzy na temat ludzkich zachowań.

Argument stygmatyzacji opiera się na nieudokumentowanym i amatorsko źle zrozumianym psychologicznym freudowskim nonsensie, że "presja rodzi presję zwrotną" i że antyspołeczne zachowanie muzułmańskich imigrantów jest zatem naturalną (a więc uzasadnioną?) reakcją na krytykę ze strony ich otoczenia. Zwolennicy argumentu stygmatyzacji tworzą w ten sposób własny, nielogiczny i samopotwierdzający się model problemów integracyjnych, ponieważ antyspołeczne zachowania prowadzą w istocie do większej krytyki (wyrażane przez obywateli wątpliwości co do szans na udaną integrację); dziennikarze donoszący o przestępstwach popełnianych przez muzułmanów, często opisywanych w mediach jako "Azjaci", "imigranci" lub po prostu "młodzież"; politycy domagający się bardziej rygorystycznych przepisów imigracyjnych i surowszego prawa), co z kolei (zgodnie z argumentem stygmatyzacji) jest bezpośrednią przyczyną jeszcze bardziej antyspołecznych zachowań tych, którzy czują się "zmuszeni" do reakcji przez czynniki zewnętrzne.

Argument stygmatyzacji można w ten sposób opisać jako fałszywy "ognisty trójkąt integracji":

1: Krytyka
2: Poczucie napiętnowania (mentalność ofiary)
3: "Naturalna" reakcja antyspołeczna - prowadząca do większej krytyki itp. i tak w kółko.

Według "teoretyków stygmatyzacji", ten zły ognisty trójkąt integracji może zostać przerwany tylko wtedy, gdy media, politycy i nie-muzułmanie przestaną krytykować antyspołeczne zachowania muzułmanów. Jak wie każdy, kto ma choć minimalną wiedzę na temat ludzkich zachowań i psychologii, długotrwałe zmiany w zachowaniu zachodzą tylko wtedy, gdy ludzie sami zdają sobie sprawę ze swoich problematycznych zachowań, chcą się zmienić i mają emocjonalną i intelektualną zdolność do zmiany.

Realistyczny i konstruktywny trójkąt integracji wyglądałby następująco:

1: Naturalne zapotrzebowanie zachodnich społeczeństw na integrację i dostosowanie się do zachodnich standardów zachowania imigrantów.
2: Poczucie wiktymizacji wśród muzułmanów.
3: Antyspołeczne, dziecinne i społecznie nieakceptowalne zachowanie muzułmanów - prowadzące do konsekwencji i kolejnych żądań integracji i społecznie akceptowalnego zachowania, i tak w kółko, aż albo się dostosują, albo trafią do więzienia, albo zostaną repatriowani.

Dlatego jedynym trwałym i rozsądnym sposobem na przerwanie tego kręgu jest porzucenie przez antyspołecznych muzułmanów mentalności ofiary (zwanej przez teoretyków stygmatyzacji "poczuciem napiętnowania") i wykorzystanie demokratycznych i społecznie akceptowalnych sposobów życia i radzenia sobie z krytyką. Zwolennicy argumentu stygmatyzacji najwyraźniej nie mają takich naturalnych, dorosłych oczekiwań wobec muzułmanów.

Zamiast tego skupiają się na trzecim rogu trójkąta - rogu, który dotyczy krytyki. Ich sposób myślenia zakłada, że problemy skończą się tylko wtedy, gdy przestaniemy "stygmatyzować" imigrantów poprzez ich krytykowanie. Ujmując to inaczej: Jeśli przestaniemy wskazywać na poważne problemy rodzin muzułmańskich, obszarów zdominowanych przez muzułmanów i islamu, wówczas problemy znikną same.

Moim zawodowym zarzutem jest to, że problemów z integracją nie można uciszyć na śmierć. Właściwie posunąłbym się nawet do sugestii, że już próbowaliśmy tej metody i najwyraźniej nie zadziałała - wystarczy spojrzeć na Szwecję. Problemy można rozwiązać tylko mówiąc o nich, "wypowiadając imię trolla".

Integracja a kultura muzułmańska

Pracowałem z niezintegrowanymi imigrantami przez ponad 10 lat - najpierw jako pracownik socjalny, a później jako psycholog. Z mojego doświadczenia wynika, że imigranci potrzebują trzech rzeczy, aby móc się zintegrować. Muszą tego chcieć, muszą mieć na to pozwolenie i muszą mieć taką możliwość. Bardzo niewielu muzułmańskich imigrantów spełnia wszystkie trzy kryteria.

Najpierw musimy zadać sobie pytanie: dlaczego muzułmańscy imigranci mieliby chcieć się integrować? Mogą żyć zgodnie ze swoją kulturą, otrzymywać wystarczającą ilość pieniędzy i mieć w pełni funkcjonujące życie społeczne w swoich muzułmańskich społecznościach, nawet nie ucząc się naszego języka, a nawet nie pracując. Mamy muzułmańskie szkoły, muzułmańskie stowarzyszenia równoległe, a nawet muzułmańskie domy opieki. Cmentarze muzułmańskie istnieją od lat, więc nawet po śmierci muzułmańscy imigranci nie muszą być blisko niemuzułmanów.

Po drugie, większość muzułmanów nie może się integrować. W społeczeństwie muzułmańskim istnieje niezwykle silna kontrola społeczna. Każdy ma oko na każdego, a jeśli ktoś nie przestrzega kodeksu kulturowego lub religijnego, spotyka się z krytyką i ryzykuje poważnymi konsekwencjami, takimi jak wykluczenie ze społeczności, a nawet z własnej rodziny. W najgorszych przypadkach - a jest ich wiele - zwłaszcza muzułmańskie kobiety żyją pod ciągłą groźbą śmierci, która pozbawia je podstawowych praw człowieka, takich jak wolność wyboru partnerów seksualnych, stylu ubierania się, przyjaciół, religii i stylu życia. Większość moich muzułmańskich klientów postrzegała swoje religijne i kulturowe pochodzenie jako szczyt cywilizacji i moralności - opuszczenie go byłoby postrzegane przez ich krewnych jako rodzaj kulturowej i religijnej apostazji i degradacji. I nie potrzeba wielu zabójstw, porwań, pobić i innych honorowych zachowań, zanim reszta zrobi to, czego się od nich oczekuje.

Wreszcie, chęć integracji i pozwolenie na przejęcie naszego zachodniego stylu życia i mieszanie się z niewiernymi jest tylko niezbędną podstawą. Kultura muzułmańska jest tak daleka od naszego zachodniego stylu życia, że integracja wymaga głębokiej zmiany osobowości i tożsamości muzułmanów. Nie jest to tylko zmiana złego nawyku, takiego jak rzucenie palenia - integracja sięga znacznie głębiej w psychikę jednostki: Obejmuje ona kulturową konwersję na coś, co pod wieloma względami jest całkowitym przeciwieństwem tego, co wychowano, by uważać za dobre i złe. Konwersja ta obejmuje zmianę nawyków i poglądów na życie, którymi człowiek był karmiony od urodzenia. Dla muzułmanina oznacza to przede wszystkim zaakceptowanie długiego szeregu praw i wolności: Równość kobiet i mężczyzn oraz muzułmanów i niemuzułmanów, wolność słowa, w tym prawo do krytykowania religii i proroków, sekularyzm, demokracja oraz wolność religijna i seksualna. Ponadto trzeba nauczyć się języka - w tym czytania i pisania - być w stanie ukończyć edukację, utrzymać pracę, czuć się komfortowo z naszymi zachodnimi zachowaniami społecznymi (zwłaszcza dotyczącymi gniewu, honoru, seksualności i humoru - w tym ironii) oraz czuć się komfortowo pracując i żyjąc wśród niemuzułmanów poza równoległymi społeczeństwami muzułmańskimi. Nauka lubienia tego, czego nauczono nas nie lubić, nie jest łatwa. Muzułmanie muszą być niezwykle zmotywowani i zdolni do wykonania tego długiego kulturowego, religijnego, społecznego i mentalnego skoku integracji.

Wszyscy muzułmańscy imigranci są filtrowani przez te trzy warstwy i bardzo niewielu udaje się przejść całą drogę. Wielu z tych muzułmanów, którym faktycznie udaje się przejść całą drogę, żyje pod ciągłym zagrożeniem ze strony tradycyjnej społeczności muzułmańskiej, która postrzega styl życia zintegrowanych muzułmanów jako apostazję, karaną surowymi prawami szariatu. Te społeczne i psychologiczne przeszkody przekonały mnie, że integracja muzułmanów nigdy nie nastąpi w niezbędnym zakresie. W niektórych miejscach nastąpi to w pewnym stopniu, ale zdecydowana większość nie pokona wyzwań psychologicznych, intelektualnych, kulturowych, religijnych i społecznych.

Konsekwencją będzie powstanie większych i lepiej zorganizowanych muzułmańskich społeczeństw równoległych. Psychologia tych społeczności będzie charakteryzować się agresją, poczuciem bycia ofiarą i prawem do "obrony" wszelkimi środkami przed prześladowcami, a także rosnącymi żądaniami specjalnych zasad - tak zwanej islamizacji - kraju. Większość tych muzułmanów urodziła się w naszych zachodnich krajach, a ich pytanie do naszych zachodnich polityków i władz będzie brzmiało: "Urodziliśmy się i wychowaliśmy tutaj. Dlaczego mamy się integrować - dlaczego mamy się zmieniać? Nie jesteście bardziej holenderscy/duńscy/brytyjscy itp. niż my - mamy po prostu inne religie i style życia. Nasz sposób życia jest tak samo dobry jak wasz. To mój sposób na osiągnięcie szczęścia".

Rządy nieislamskich władz będą silnie kwestionowane na tych obszarach, a konflikty między obszarami muzułmańskimi a ich otoczeniem prawdopodobnie przerodzą się w stale rosnące niepokoje. Podczas gdy policja, strażacy i inne nieislamskie władze są zastraszane, wyśmiewane, a często nawet atakowane fizycznie, patrolujące grupy muzułmańskich ojców, domowe sądy szariackie i imamowie mogą swobodnie sprawować swoją władzę. W całej często krwawej historii islamu tradycją było przenoszenie się na nowe obszary świata i za pomocą zarówno demograficznych, politycznych, jak i brutalnych środków twierdzenie, że dane obszary znajdują się teraz pod kontrolą islamu. Wystarczy jeden charyzmatyczny przywódca muzułmański, aby ogłosić muzułmańską dzielnicę małym islamskim obszarem - odrzucając rządy nieislamskich władz. Żaden naród nie może tolerować takiego ataku na swoją wewnętrzną suwerenność geograficzną, a władze byłyby zmuszone powstrzymać taki rozwój wydarzeń. Większość muzułmańskich obszarów na Zachodzie ma mnóstwo brutalnych przestępców, broni i fanatyków religijnych, którzy prawdopodobnie nie oddadzą broni ani siebie samych dobrowolnie. Ze względu na silną solidarność i lojalność w ramach krajowej i międzynarodowej społeczności muzułmańskiej, bardzo prawdopodobne jest, że inne obszary muzułmańskie rozpoczną zamieszki z powodu solidarności i ogólnego poczucia, że otaczające je nieislamskie społeczeństwo sprzeciwia się ich kulturze i religii. Rosnące poczucie braku bezpieczeństwa, rosnący brak poczucia spójności w społeczeństwie i negatywne konsekwencje gospodarcze wynikające z imigracji muzułmanów prawdopodobnie zmienią nasze kraje nie do poznania - w wielu miejscach już się to stało.

Rozwiązania

Mój wniosek jako profesjonalnego psychologa z pewnym doświadczeniem w tej dziedzinie jest taki, że dorastanie w kulturze muzułmańskiej jest niezdrowe psychicznie z kilku powodów. Normy kulturowe i tradycje wywołują u muzułmanów wiele agresji, niepewności i rasizmu religijnego. Przede wszystkim islam i kultura muzułmańska stanowią poważną przeszkodę w integracji muzułmanów ze społeczeństwami nieislamskimi oraz źródło wrogości i przemocy wobec niemuzułmanów i naszych zachodnich społeczeństw.

Światowe Forum Ekonomiczne opublikowało raport "Islam and the West: Annual Report on the State of Dialogue 2008", w którym przedstawiono wyniki ankiety przeprowadzonej w 12 krajach niemuzułmańskich i 12 krajach muzułmańskich (http://www.weforum.org/pdf/C100/Islam_West.pdf). Ostatni punkt raportu dotyczy pytania: "Czy uważasz, że można uniknąć gwałtownego konfliktu między światem muzułmańskim i zachodnim?". Większość ze wszystkich 24 krajów uważa, że konfliktu można uniknąć. Nie jest to jednak równoznaczne z przekonaniem, że taki pokojowy rozwój rzeczywiście nastąpi: W przeważającej większości, w 22 z 24 krajów, ankieta wykazała, że "interakcje między światem muzułmańskim a zachodnim pogarszają się".

Badanie to wyraźnie pokazało, że chociaż istnieje powszechna nadzieja na pokojowe rozwiązanie napięć między islamem a Zachodem, ludzie zarówno na Zachodzie, jak i w świecie muzułmańskim są najwyraźniej bardzo pesymistyczni, jeśli chodzi o zderzenie cywilizacji, którego nie można uniknąć na całym świecie, ponieważ te dwie kultury żyją blisko siebie niemal wszędzie.

Muzułmańska imigracja na Zachód jest największym socjologicznym i grupowym eksperymentem psychologicznym w historii świata. Eksperyment ten wyraźnie idzie źle, a statystyki i fakty pokazują nam, że problemy przyspieszają.

Każdy zdroworozsądkowy naukowiec zacząłby w takim przypadku od całkowitego wstrzymania eksperymentu: Zatrzymać muzułmańską imigrację i odebrać obywatelstwo muzułmańskim imigrantom i uchodźcom. Imigranci i uchodźcy spoza Zachodu, którzy nie uzyskali jeszcze zachodniego obywatelstwa, powinni mieć możliwość kontynuowania życia w naszych zachodnich krajach tylko tak długo, jak są w stanie się utrzymać i nie są skazani za żadne brutalne przestępstwa. Nie ma nic złego w proszeniu nieprzyjemnych gości o opuszczenie przyjęcia.

Nasi pracownicy socjalni i system opieki społecznej muszą zdać sobie sprawę, że mamy do czynienia z ludźmi, dla których kulturowe i religijne ograniczenia i konsekwencje są głównymi narzędziami regulującymi zachowanie ludzi.

Ogólnie rzecz biorąc, musimy sprawić, by brak integracji był tak trudny z praktycznego i ekonomicznego punktu widzenia, że imigranci, którzy nie chcą lub nie są w stanie się zintegrować, uznają za bardziej kuszące szukanie szczęścia gdzie indziej. Dania ma doskonałe prawo dotyczące repatriacji - emigracji sponsorowanej przez państwo: Imigranci otrzymują do 15 000 euro (20 000 USD), jeśli są gotowi zrezygnować z obywatelstwa lub pozwolenia na pobyt stały i przenieść się do kraju pochodzenia. Mogą również otrzymać pomoc ekonomiczną na lekarstwa w okresie do jednego roku oraz wsparcie na zakup sprzętu używanego do założenia firmy w kraju pochodzenia.

Strategie pedagogiczne, praca policji, projekty integracyjne i kontrole opieki społecznej są zatem marnowane, jeśli nie jesteśmy ściśle konsekwentni. Ekonomiczna pomoc społeczna powinna być udzielana ludziom, którzy wykazują zachowania społeczne - nie powinna wspierać antyspołecznego stylu życia i być smyczą tak długą, że destrukcyjne lub niezintegrowane jednostki zdają sobie sprawę ze swojego niepożądanego i islamonizującego zachowania dopiero wtedy, gdy jest już za późno.

Innym ważnym duńskim prawem, które miejmy nadzieję zainspiruje resztę Europy, jest ograniczenie alimentów na dzieci od państwa tylko do pierwszej dwójki dzieci (średnia krajowa). W Danii oznacza to, że duńskie rodziny i dobrze zintegrowane rodziny imigrantów mogą nadal mieć więcej niż dwoje dzieci, jeśli tego chcą - ponieważ pracują itp. Mniej skuteczni rodzice-imigranci będą jednak musieli pomyśleć dwa razy, zanim założą lub zaimportują duże rodziny - które, nawiasem mówiąc, w większości przypadków dziedziczą brak integracji rodziców. Presja ekonomiczna powinna również polegać na znacznie lepszej kontroli podatków i VAT w sklepach podejrzanych lub zgłoszonych o oszustwa. Nie powinno być możliwe przenoszenie się do naszych krajów i życie z alimentów na dzieci lub niezapłaconych podatków na rzecz rządu.

Muzułmańskie organizacje i przywódcy powinni być w stanie udowodnić, że są tzw. umiarkowani. Powinno to obejmować publiczne wyrzeczenie się i odrzucenie wszelkich brutalnych i rasistowskich fragmentów islamskich pism świętych oraz uznanie wolności kobiet i słowa, rządów świeckich praw itp. Głoszenie, że Koran jest prawdą, a Mahomet jest doskonałym przykładem dobrego zachowania, to nakłanianie ludzi do łamania prawa. Islam musi się dostosować, jeśli chce być legalny zgodnie z naszymi konstytucjami.

Niestety, będziemy również musieli stworzyć prawa, które wpłyną na prywatność ogółu społeczeństwa: Musimy zainstalować wystarczającą ilość sprzętu monitorującego (kamer itp.) w obszarach, w których występują poważne problemy z przestępczością i agresywnym podejściem do władz. Przestępcy nałogowo stosujący przemoc powinni nosić urządzenia GPS przez określony czas po wyjściu na wolność, aby policja mogła śledzić i podążać za skazanymi.

Jest rzeczą oczywistą, że powinniśmy oczywiście walczyć z rozprzestrzenianiem się szariatu, anulować wszystkie obecne i przyszłe próby islamizacji, przywrócić nasze własne wartości kulturowe i zrobić wszystko, co konieczne, aby przywrócić i zabezpieczyć pokój i rządy świeckiego prawa w muzułmańskich gettach - skutecznie.

Wreszcie, musimy uwolnić muzułmańskie kobiety. Wolność kobiet jest naszym najlepszym narzędziem przeciwko wszelkim agresywnym lub zacofanym tendencjom religijnym. Pracownice socjalne powinny odbywać regularne spotkania z kobietami z grup imigrantów, które znane są z represjonowania kobiet (przede wszystkim z muzułmańskich grup imigrantów). W ten sposób mamy szansę upewnić się, że kobiety są bezpieczne, wolne i znają swoje prawa do repatriacji, przeniesienia się do schroniska dla kobiet, antykoncepcji itp. Jeśli ich mężczyznom nie podoba się tego rodzaju ingerencja, mogą swobodnie opuścić kraj: Nie zgodzimy się na to, by średniowieczny pogląd na kobiety zakorzenił się w naszych społeczeństwach i będziemy walczyć z tradycyjnym islamem, uwalniając muzułmanki.

Jeśli to zrobimy, powinniśmy mieć uczciwą szansę na integrację pozostałych muzułmanów, zminimalizowanie ich presji na naszą demokrację, ochronę poczucia bezpieczeństwa i spójności społecznej w naszych społeczeństwach oraz utrzymanie naszych systemów opieki społecznej w zadowalającym stopniu.

Oprócz aktywnej walki z organizacjami i reżimami, które zagrażają naszemu istnieniu lub sposobowi życia, nasza polityka zagraniczna musi mieć na celu zmniejszenie wzrostu liczby ludności w biednych krajach. Przeludnienie jest przyczyną konfliktów o przestrzeń, żywność, czystą wodę pitną, pastwiska, obszary uprawne i inne ważne zasoby. Jest to również obciążenie dla środowiska i klimatu. Niemożliwe jest stworzenie niezbędnej infrastruktury, systemu edukacji i wystarczającej liczby miejsc pracy w przeludnionych krajach - co oczywiście prowadzi do ubóstwa.

Nasza pomoc rozwojowa dla krajów trzeciego świata nie powinna być przekazywana ich często skorumpowanym rządom. Zamiast tego powinna być przekazywana bezpośrednio obywatelom zgodnie z tym samym modelem, co nagrodzone Nagrodą Nobla mikrokredyty: Np. jeden dolar dziennie, jeśli ktoś nie ma dziecka lub ma jedno dziecko, pół dolara dziennie, jeśli ktoś ma dwoje dzieci i żadnych pieniędzy, jeśli ktoś zakłada dużą rodzinę. W ten sposób rodzice nie muszą rodzić wielu dzieci w nadziei, że przynajmniej jedno z nich odniesie taki sukces, że będzie w stanie utrzymać rodziców, gdy staną się zbyt starzy, by pracować. Rodzice będą wtedy ekonomicznie zdolni do zapewnienia swoim dzieciom odpowiedniej edukacji i odżywiania (niedożywienie szkodzi rozwojowi mózgu), co może stworzyć wykształconą klasę średnią, która jest motorem wszystkich odnoszących sukcesy społeczeństw.

Głodni, biedni i niewykształceni ludzie są zazwyczaj złymi demokratami i łatwo ulegają pokusie prostych wyjaśnień i obietnic oferowanych przez polityczny islam. Powstrzymanie eksplozji populacji, a tym samym skupienie się na długoterminowych rozwiązaniach ograniczających ubóstwo i podnoszących poziom edukacji, to niezbędne narzędzia w walce z rosnącym fanatyzmem religijnym w Trzecim Świecie. To z kolei zmniejszy liczbę wewnętrznych i międzynarodowych konfliktów na tych obszarach, a tym samym zminimalizuje napływ uchodźców i imigrantów na Zachód.

Liczne zagrożenia i niebezpieczeństwa wynikające z nielegalnej imigracji, w tym przestępczość, terror, negatywne konsekwencje gospodarcze, niepokoje społeczne i ogólny spadek spójności społecznej, sprawiają, że konieczne jest, aby państwa i instytucje ponadnarodowe, takie jak UE i ONZ, skutecznie zabezpieczały nasze granice krajowe i granice Europy.

Edit
Pub: 11 Nov 2023 08:03 UTC
Views: 159